Όλα όσα πρέπει να ξέρεις για τις σεξουαλικές διαταραχές και τις παραφιλίες

 Αρθρογραφεί ο Δρ. Γεώργιος Λυράκος 

κλινικός Ψυχολόγος Υγείας -CBT Ψυχοθεραπευτής 

Διαβάζοντας τα όσο συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες με τον πατέρα αστυνομικό που επί χρόνια ασελγούσε με τη σύντροφο του στα τέσσερα από τα πέντε παιδιά τους θα ασχοληθούμε σήμερα με το θέμα των παραφιλιών.

Υπάρχουν 8 συγκεκριμένες διαταραχές στις παραφιλίες, αλλά οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί παραφιλία εάν τ άτομο βιώνει δυσφορία λόγο των προτιμήσεων του, η οποία δεν προκύπτει αποκλειστικά λόγω έλλειψης κοινωνικής αποδοχής, ή υπάρχουν σεξουαλικές επιθυμίες ή συμπεριφορές οι οποίες περιλαμβάνουν την ψυχολογική δυσφορία, τραυματισμό ή θάνατο ενός άλλου ατόμου, ή συμπεριφορές που περιλαμβάνουν πρόσωπα χωρίς συναίνεση ή χωρίς τη
ν δυνατότητα νομικά να παρέχουν συναίνεση.

Σύμφωνα με τα νεότερα επιστημονικά κριτήρια όπως αυτά καταγράφονται στο διαγνωστικό εγχειρίδιο των ψυχιατρικών διαταραχών, τα κύρια χαρακτηριστικά των παραφιλικών διαταραχών στο DSM-5, ανά διαταραχή είναι τα εξής:

1. Επιδειξιμανία: (Exhibitionistic Disorder)

• Χαρακτηρίζεται από έντονη σεξουαλική διέγερση μέσω έκθεσης των γεννητικών οργάνων σε ανυποψίαστα άτομα.
• Προκαλεί δυσφορία ή βλάβη είτε στο άτομο είτε σε άλλους.

2. Φετιχιστική Διαταραχή (Fetishistic Disorder)

• Έντονη σεξουαλική διέγερση από μη ζωντανά αντικείμενα ή συγκεκριμένα μέρη του σώματος που δεν είναι γεννητικά.
• Προϋποθέτει κλινικά σημαντική δυσφορία ή δυσλειτουργία.

3. Εφαψιμανία (Frotteuristic Disorder)

• Σεξουαλική διέγερση από το τρίψιμο ή την επαφή με μη συναινετικά άτομα.
• Μπορεί να περιλαμβάνει συμπεριφορές σε δημόσιους χώρους όπως μέσα μαζικής μεταφοράς.

4. Παιδοφιλική Διαταραχή (Pedophilic Disorder)

• Επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές φαντασιώσεις ή επιθυμίες που αφορούν σεξουαλική δραστηριότητα με προεφηβικά παιδιά.
• Απαιτείται το άτομο να είναι τουλάχιστον 16 ετών και τουλάχιστον 5 χρόνια μεγαλύτερο από το παιδί.

5. Μαζοχιστική Διαταραχή (Sexual Masochism Disorder)

• Έντονη σεξουαλική διέγερση από το να υφίσταται ταπείνωση, πόνο ή υποταγή.
• Προκαλεί δυσφορία ή παρεμβαίνει στην καθημερινή λειτουργία.

6. Σαδιστική Διαταραχή (Sexual Sadism Disorder)

• Σεξουαλική διέγερση από τη σωματική ή ψυχολογική ταλαιπωρία των άλλων.
• Περιλαμβάνει φαντασιώσεις, παρορμήσεις ή συμπεριφορές που προκαλούν βλάβη σε άλλους.

7. Διαταραχή Τρανσβεστισμού (Transvestic Disorder)

• Σεξουαλική διέγερση από τη μεταμφίεση σε ρούχα του αντίθετου φύλου.
• Το DSM-5 αφαιρεί τον περιορισμό στους ετεροφυλόφιλους άνδρες και περιλαμβάνει γυναίκες και ομοφυλόφιλους άνδρες.

8. Διαταραχή ηδονοβλεψίας (Voyeuristic Disorder)

• Σεξουαλική διέγερση από την παρατήρηση ανυποψίαστων ατόμων που είναι γυμνά ή σεξουαλικά ενεργά.
• Απαιτεί το άτομο να είναι τουλάχιστον 18 ετών για διάγνωση.
• 
  
• 
  
  
  

Η διάγνωση απαιτεί όχι μόνο την παρουσία άτυπων σεξουαλικών ενδιαφερόντων, αλλά και την πρόκληση προσωπικής δυσφορίας ή την εμπλοκή μη συναινετικών ατόμων​(APA_DSM-5-Paraphilic-Di…).

Αυτό που πρέπει να ξέρουμε είναι ότι συνεχώς αυτά τα δεδομένα που ορίζουν τα διαγνωστικά κριτήρια σε όλες τις διαταραχές στην ψυχιατρική εξελίσσονται και τροποποιούνται με αποτέλεσμα ο διαχωρισμός αυτός στο DSM-5 να έρχεται να αλλάξει όσα γνωρίζαμε από την προηγούμενη έκδοση του οδηγού το DSM-4.

Έτσι σύμφωνα με τις νεότερες εξελίξεις υπάρχουν αλλαγές στη διάγνωση των διαταραχών αυτών στα εξής σημεία:

1. Ορισμός και Διαχωρισμός: Το DSM-5 διαχωρίζει τις παραφιλίες από τις παραφιλικές διαταραχές. Παραφιλία είναι μια επίμονη, έντονη, άτυπη σεξουαλική διέγερση που δεν προκαλεί κατ' ανάγκη δυσφορία ή δυσλειτουργία. Αντίθετα, η παραφιλική διαταραχή συνδέεται με κλινικά σημαντική δυσφορία ή βλάβη.
2. Κριτήρια Διάγνωσης: Η διάγνωση βασίζεται σε δύο κριτήρια:
• Κριτήριο Α: Η ύπαρξη άτυπης σεξουαλικής διέγερσης που είναι επίμονη και έντονη.
• Κριτήριο Β: Προκαλεί δυσφορία, δυσλειτουργία ή περιλαμβάνει μη συναινετικά θύματα.
3. Νομικές και Δικανικές Επιπτώσεις: Οι αλλαγές στα κριτήρια έχουν σημαντικές συνέπειες σε νομικά πλαίσια, ειδικά για τη δίκη σεξουαλικών παραβατών και την επιβολή νόμων όπως ο νόμος Megan.
4. Απορριφθείσες Προτάσεις: Απορρίφθηκαν προτάσεις για τη συμπερίληψη νέων διαταραχών όπως η "παραφιλική καταναγκαστική διαταραχή" και η "υπερσεξουαλική διαταραχή".
5. Διάγνωση σε Απρόθυμα Άτομα: Το DSM-5 επιτρέπει τη διάγνωση σε άτομα που αρνούνται τη σεξουαλική τους παθολογία, στηριζόμενο σε αντικειμενικά δεδομένα όπως η ιστορία επαναλαμβανόμενων παραβατικών συμπεριφορών.
6. Προβλήματα και Προκλήσεις: Οι αλλαγές στα κριτήρια μπορεί να οδηγήσουν σε ψευδώς θετικές διαγνώσεις. Επιπλέον, η έννοια της "πλήρους ύφεσης" σε κλειστά περιβάλλοντα όπως οι φυλακές θεωρείται προβληματική.
7. Αποκλεισμός της Ηβηφιλίας: Παρά τις συζητήσεις, η ηβηφιλία δεν συμπεριλήφθηκε ως ξεχωριστή διαταραχή λόγω ανεπαρκούς εμπειρικής βάσης και φόβων για ψευδείς θετικές διαγνώσεις.

Έτσι για να μπει πλέον ή διάγνωση της διαταραχής παραφιλίας θα πρέπει να υφίστανται τα παρακάτω:

1. Κατηγορία Α

Σε μια περίοδο 6 μηνών, επαναλαμβανόμενη και έντονη σεξουαλική διέγερση από την εκάστοτε κατάσταση (π.χ. παρατήρηση ανυποψίαστου ατόμου στην Διαταραχή Ηδονοβλεψίας), η οποία εκδηλώνεται μέσω φαντασιώσεων, παρορμήσεων ή συμπεριφοράς.

Η κατηγορία Α συμβάλει στον εντοπισμό της ύπαρξης της παραφιλίας (σεξουαλική διέγερση μέσω μη-τυπικών καταστάσεων)

Αυτό από μόνο του δεν επαρκεί για την διάγνωση Διαταραχής Παραφιλίας. Πρέπει να υπάρχουν και κριτήρια Β.      

2. Κατηγορία Β

α. Το άτομο έχει εμπλακεί σε αυτή την συμπεριφορά με άτομο που δεν συναίνεσε, ή

β. Οι σεξουαλικές παρορμήσεις ή φαντασιώσεις προκαλούν σημαντική δυσφορία στο άτομο ή δυσλειτουργία σε σημαντικούς τομείς της ζωής (π.χ. κοινωνική ή εργασιακή λειτουργικότητα)

Το (α) είναι σχετικό μόνο στις περιπτώσεις παραφιλίας που αφορούν απουσία συναίνεσης

3. Κατηγορία C

[για Παιδοφιλική Διαταραχή]: Το άτομο που πάσχει είναι τουλάχιστον 16 ετών και είναι τουλάχιστον 5 χρόνια μεγαλύτερο από το παιδί.

Σημείωση: Δεν συμπεριλαμβάνονται περιπτώσεις ατόμων στην ύστερη εφηβεία που διατηρούν σταθερή ερωτική σχέση με άτομο 12 ή 13 χρονών.

 

Με βάση λοιπόν τα διαγνωστικά κριτήρια αυτά, ας δούμε αναλυτικά την  Παιδοφιλική Διαταραχή με βάση τα κριτήρια διάγνωσης, τα χαρακτηριστικά, τις επιπτώσεις και τις νομικές προεκτάσεις:

1. Διαγνωστικά Κριτήρια (DSM-5)

Η διάγνωση της παιδοφιλικής διαταραχής απαιτεί τα εξής:

• Κριτήριο Α: Επαναλαμβανόμενες, έντονες σεξουαλικές φαντασιώσεις, σεξουαλικές παρορμήσεις ή συμπεριφορές που αφορούν σεξουαλική δραστηριότητα με παιδιά σε προεφηβική ηλικία (συνήθως ηλικίας 13 ετών ή μικρότερα), για διάστημα τουλάχιστον 6 μηνών.
• Κριτήριο Β: Το άτομο είτε έχει δράσει σύμφωνα με αυτές τις παρορμήσεις είτε οι παρορμήσεις ή οι φαντασιώσεις του προκαλούν κλινικά σημαντική δυσφορία ή δυσλειτουργία σε κοινωνικό, επαγγελματικό ή άλλο σημαντικό τομέα λειτουργίας.
• Κριτήριο Γ: Το άτομο πρέπει να είναι τουλάχιστον 16 ετών και τουλάχιστον 5 χρόνια μεγαλύτερο από το παιδί που αποτελεί το αντικείμενο του ενδιαφέροντος του. Η διάγνωση δεν περιλαμβάνει άτομα σε προχωρημένη εφηβεία που έχουν σεξουαλικές σχέσεις με συνομηλίκους.

---

2. Υποτύποι και Εξειδικεύσεις

• Αποκλειστικός τύπος: Το άτομο έλκεται μόνο από παιδιά.
• Μη αποκλειστικός τύπος: Το άτομο έλκεται τόσο από παιδιά όσο και από ενήλικες.

Πρόσθετες εξειδικεύσεις περιλαμβάνουν εάν το άτομο:

• Έλκεται από αγόρια, κορίτσια ή και τα δύο.
• Έχει περιορισμένο ενδιαφέρον σε αιμομικτικά πλαίσια (π.χ., οικογενειακό περιβάλλον).

3. Χαρακτηριστικά και Εκδηλώσεις

• Η παιδοφιλική διαταραχή μπορεί να εκδηλώνεται με φαντασιώσεις, παρορμήσεις ή/και συμπεριφορές προς ανήλικα άτομα.
• Μερικά άτομα μπορεί να περιορίζονται μόνο σε φαντασιώσεις, ενώ άλλα μπορεί να εμπλέκονται σε παράνομες πράξεις, όπως παιδική πορνογραφία ή σεξουαλική κακοποίηση.

4. Νομικές και Δικανικές Προεκτάσεις

Η παιδοφιλική διαταραχή έχει σημαντικές νομικές προεκτάσεις, καθώς μπορεί να οδηγήσει σε ποινικές κατηγορίες για σεξουαλικά εγκλήματα. Επιπλέον:

• Οι διαγνώσεις επηρεάζουν αποφάσεις για πολιτική δέσμευση, όπως στους νόμους για τους «σεξουαλικά βίαιους παραβάτες».
• Οι διαγνώσεις χρησιμοποιούνται σε υποθέσεις επιμέλειας παιδιών ή σεξουαλικής κακοποίησης.

5. Διαφορές από το DSM-IV

Το DSM-5 δεν αλλάζει τα διαγνωστικά κριτήρια από το DSM-IV-TR, αλλά τροποποιεί την ορολογία, μετονομάζοντας την κατηγορία από "Παιδοφιλία" σε "Παιδοφιλική Διαταραχή" για να συμβαδίζει με τις άλλες διαταραχές της κατηγορίας​(APA_DSM-5-Paraphilic-Di…).

---

6. Θεραπευτικές Προσεγγίσεις

• Ψυχοθεραπεία: Περιλαμβάνει γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία (CBT) για τη διαχείριση των παρορμήσεων.
• Φαρμακευτική αγωγή: Σε ορισμένες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται αντιανδρογόνα για τη μείωση της σεξουαλικής διέγερσης.
• Υποστηρικτική θεραπεία: Ενίσχυση των κοινωνικών δεξιοτήτων και ανάπτυξη στρατηγικών αποφυγής.

---

7. Κοινωνικές Επιπτώσεις και Στίγμα

• Η διάγνωση συνοδεύεται από έντονο κοινωνικό στίγμα λόγω της φύσης των συμπτωμάτων.
• Το DSM-5 επιδιώκει να διαχωρίσει την ύπαρξη άτυπων φαντασιώσεων από την ενεργή συμμετοχή σε εγκληματικές πράξεις.

---

Όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς, η παιδοφιλική διαταραχή παραμένει μια περίπλοκη διαγνωστική κατηγορία, με ισχυρές επιπτώσεις σε νομικό, κοινωνικό και ψυχιατρικό επίπεδο. Οι παρεμβάσεις πρέπει να στοχεύουν στη διαχείριση της διαταραχής με παράλληλη προστασία της κοινότητας, καθώς έχει σοβαρές νομικές και δικανικές προεκτάσεις λόγω της φύσης των σεξουαλικών φαντασιώσεων και πράξεων που τη χαρακτηρίζουν.

Ας δούμε όμως κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με τις νομικές συνέπειες και τις δικανικές εφαρμογές:

1. Νομική Κατηγοριοποίηση και Εφαρμογή Νόμων

• Σεξουαλικά Βίαιοι Παραβάτες (Sexually Violent Predator, SVP): Σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ και άλλες χώρες, άτομα με παιδοφιλική διαταραχή που έχουν διαπράξει σεξουαλικά εγκλήματα μπορεί να θεωρηθούν "σεξουαλικά βίαιοι παραβάτες". Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να υπόκεινται σε πολιτική δέσμευση ακόμη και μετά την έκτιση της ποινής τους.
• Ποινική Ευθύνη: Εγκλήματα όπως η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών ή η κατοχή και διάδοση παιδικής πορνογραφίας τιμωρούνται αυστηρά. Η διάγνωση της παιδοφιλικής διαταραχής μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη σε δικαστικές υποθέσεις.

2. Χρήση σε Πολιτική Δέσμευση και Θεσμοθέτηση Νόμων

• Δικαιολογία για Παρατεταμένη Κράτηση: Σε πολλές περιπτώσεις, η διάγνωση παιδοφιλικής διαταραχής χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί η συνεχιζόμενη κράτηση ατόμων σε ψυχιατρικές εγκαταστάσεις μετά την έκτιση της ποινής τους, βάσει του κινδύνου επανάληψης των αδικημάτων.
• Νόμοι για την Προστασία της Κοινότητας: Νομοθεσίες όπως ο Νόμος Megan στις ΗΠΑ απαιτούν τη δημόσια κοινοποίηση στοιχείων για σεξουαλικούς παραβάτες, κάτι που επηρεάζει άμεσα τους διαγνωσμένους με παιδοφιλική διαταραχή.

3. Διαγνωστική Χρήση σε Δικαστικές Υποθέσεις

• Καθορισμός Επικινδυνότητας: Η διάγνωση χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση του κινδύνου επανάληψης σεξουαλικών εγκλημάτων. Η ύπαρξη της διαταραχής συνδέεται συχνά με αυξημένο κίνδυνο επανάληψης, επηρεάζοντας τη διάρκεια της ποινής ή την επιτήρηση τους μετά την αποφυλάκιση.
• Υποθέσεις Επιμέλειας Παιδιών: Σε υποθέσεις επιμέλειας, η διάγνωση παιδοφιλικής διαταραχής μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για το άτομο, καθώς θεωρείται ένδειξη ακαταλληλότητας για τη φροντίδα ανηλίκων.

4. Ζητήματα Διάγνωσης και Ψευδών Θετικών

• Κίνδυνος Ψευδών Θετικών Διαγνώσεων: Μια λανθασμένη διάγνωση μπορεί να οδηγήσει σε άδικη τιμωρία. Το DSM-5 προσπαθεί να διαχωρίσει τη διάγνωση από την απλή παραβατική συμπεριφορά, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει κίνδυνος χρήσης της διάγνωσης ως εργαλείου πολιτικής δέσμευσης.
• Δυσκολία στη Διάγνωση σε Απρόθυμα Άτομα: Σε πολλές περιπτώσεις, οι κατηγορούμενοι αρνούνται να συνεργαστούν, με αποτέλεσμα οι διαγνώσεις να βασίζονται σε παρατηρήσεις των εγκλημάτων, γεγονός που αυξάνει την πιθανότητα σφαλμάτων.

5. Σύγκρουση Ψυχιατρικής και Δικαίου

• Ρόλος των Ψυχιάτρων: Οι ψυχίατροι καλούνται να βρουν τη λεπτή ισορροπία μεταξύ της προστασίας της κοινότητας και της δικαιοσύνης προς το άτομο. Η διάγνωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο για την τιμωρία όσο και για την υπεράσπιση.
• Επανένταξη στην Κοινωνία: Υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με το εάν η διάγνωση παιδοφιλικής διαταραχής μειώνει τις πιθανότητες επανένταξης στην κοινωνία μετά την έκτιση της ποινής.

Όπως συνειδητοποιεί κάποιος τέτοιες υποθέσεις έρχονται στο προσκήνιο προκαλώντας ατελείωτες συζητήσεις για το ποια θα έπρεπε να είναι και ποια είναι οι τιμωρία τέτοιων ανθρώπων που πάσχουν από τη διαταραχή.

Ένα τέτοιο περιστατικό είναι η υπόθεση Josef Fritzl (Αυστρία, 2008). Ο Josef Fritzl κρατούσε την κόρη του φυλακισμένη στο υπόγειο του σπιτιού του για 24 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, την κακοποίησε σεξουαλικά και απέκτησε μαζί της επτά παιδιά. Σύμφωνα με την αξιολόγηση που διενεργήθηκε, θεωρήθηκε ότι έπασχε από παραφιλική διαταραχή που περιλάμβανε σεξουαλική κακοποίηση και αιμομιξία. Το αποτέλεσμα ήταν να καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη, ενώ η υπόθεση προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή και ανέδειξε τη σημασία της ψυχιατρικής αξιολόγησης σε περιπτώσεις σεξουαλικής βίας.

 

Αντίστοιχη είναι και η υπόθεση της Μικρής M (ΗΠΑ), όπου πατέρας εκμεταλλευόταν τα παιδιά του για τη δημιουργία παιδικής πορνογραφίας, ενώ συμμετείχε σε δίκτυο εκμετάλλευσης ανηλίκων. Ο πατέρας διαγνώστηκε με παιδοφιλική διαταραχή, αλλά και άλλες πιθανές παραφιλικές διαταραχές, όπως σαδιστική διαταραχή λόγω της χρήσης βίας. Το αποτέλεσμα ήταν ο δράστης να καταδικαστεί σε πολυετή φυλάκιση και έγινε υποχρεωτική η παρακολούθηση θεραπευτικών προγραμμάτων για σεξουαλικούς παραβάτες.

 

Τέλος χαρακτηριστική είναι και η υπόθεση του Fred και Rosemary West (Ηνωμένο Βασίλειο). Οι West κακοποιούσαν τα παιδιά τους αλλά και άλλους ανήλικους. Αν και η Rosemary συμμετείχε, ο Fred κατηγορήθηκε για τη σεξουαλική κακοποίηση των δικών του παιδιών. Σύμφωνα με τη διάγνωση που κατέληξαν οι ειδικοί, παρουσίαζε πολλαπλές παραφιλικές διαταραχές, όπως σαδιστική και παιδοφιλική διαταραχή. Στη συγκεκριμένη υπόθεση, ο Fred αυτοκτόνησε πριν από τη δίκη, ενώ η Rosemary καταδικάστηκε σε ισόβια.

 

Όπως μπορούμε να καταλάβουμε πολλά κοινά σημεία μπορούν να βρεθούν σε αυτή την υπόθεση με τη σημερινή υπόθεση που ζούμε στη χώρα μας με το ζευγάρι των αστυνομικών.

Οι υποθέσεις αυτές δείχνουν τη σοβαρότητα και τις καταστροφικές συνέπειες των παραφιλικών διαταραχών, ειδικά όταν εμπλέκονται ανήλικοι και οικογενειακοί δεσμοί. Παράλληλα, καταδεικνύουν τη σημασία της ψυχιατρικής διάγνωσης και της νομικής παρέμβασης για την προστασία των θυμάτων.

Το βέβαιο είναι ότι η παιδοφιλική διαταραχή έχει εξαιρετικά σύνθετες νομικές επιπτώσεις, καθιστώντας την έναν από τους πιο αμφιλεγόμενους τομείς στη διασταύρωση ψυχιατρικής και δικαίου. Η αντιμετώπισή της απαιτεί προσεκτική αξιολόγηση από ειδικούς, με έμφαση στη δικαιοσύνη και την ασφάλεια της κοινωνίας.

Είναι συνήθως οικογενειάρχες, δεν έχουν ποινικό μητρώο και αρνούνται ότι κακοποιούν παιδιά, ακόμη και μετά τη σύλληψη, την καταδίκη, τη φυλάκιση και την δικαστική απόφαση σε πρόγραμμα σεξουαλικών παραβατών. Ο γάμος συχνά ταλαιπωρείται από σεξουαλική δυσλειτουργία και χρησιμεύει ως προπέτασμα καπνού για τις αληθινές προτιμήσεις και πρακτικές του παιδόφιλου. Είναι συχνά, αλλά όχι πάντα, οι ίδιοι θύματα κάποιας μορφής παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης.

Σε σχέση με το φύλο, μια γυναίκα με παιδοφιλική διαταραχή συνήθως κακοποιεί ένα παιδί όταν συνεργάζεται με έναν ενήλικο άνδρα παιδεραστή και συχνά είναι και η ίδια θύμα χρόνιας σεξουαλικής κακοποίησης.

Ένας άντρας με παιδοφιλική διαταραχή δεν θα σταματήσει μόνος του και δεν θα παραδοθεί, επειδή δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τη συμπεριφορά του και αρνείται ότι κάνει κάτι επιβλαβές. Θα συνεχίζει να προκαλεί  κακοποίηση μέχρι να τον πιάσουν.

Από την άλλη, ένα παιδί δεν αναγνωρίζει πάντα πότε κακοποιείται, χειραγωγείται ή φροντίζεται από έναν παιδόφιλο. Εκτός κι αν ο παιδόφιλος είναι σεξουαλικός σαδιστής, δεν χρειάζεται να απειλήσει ένα παιδί να σιωπήσει. Η εμπιστοσύνη, τα δώρα, η μυστικότητα και η «σχέση» είναι αρκετά. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, ο θύτης θα εξαναγκάσει το παιδί να σιωπήσει λέγοντας ότι αν το μάθει κάποιος, θα πήγαινε φυλακή ή το παιδί, και ίσως οι γονείς του. Σε άλλες περιπτώσεις, χρησιμοποιούνται απειλές ότι θα βλάψουν το παιδί, τα κατοικίδια ζώα και την οικογένεια του.

Τέλος θα ολοκληρώσουμε αυτό το άρθρο  με αυτά που περιγράφει το Mental Health Center of America, ότι oι παιδόφιλοι μπορούν να «μπουν σε θεραπεία» αλλά ποτέ δεν θεραπεύονται, γιατί η σεξουαλική τους προτίμηση ήταν πάντα και θα είναι πάντα παιδιά. Οι ορμές τους θα είναι πάντα παρούσες. Ως εκ τούτου, η θεραπεία εστιάζει στην αλλαγή, τον περιορισμό ή τον επαναπροσανατολισμό των ενεργητικών συμπεριφορών των παιδεραστών.

 

Βιβλιογραφίες

American Psychiatric Association. (2013): Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth Edition. Arlington, VA: American Psychiatric Association.

BBC. (2021)  The 12 victims of Fred and Rosemary West (Assessed 3/12/24) https://www.bbc.com/news/uk-england-gloucestershire-57182844

Michael B. F. (2014). DSM-5 and Paraphilic Disorders. J Am Acad Psychiatry Law 42:191–201.

Mental Health Center of America Common Characteristics of A Pedophile. (Accessed 3/12/2024) https://mentalhealthcenter.com/profile-of-a-pedophile/

The Guardian (2009). Josef Fritzl trial: 'She spent the first five years entirely alone. He hardly ever spoke to her' (Accessed 3/12/2024) https://www.theguardian.com/world/2009/mar/19/josef-fritzl-austria