Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΤΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΤΥΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Δρ. Λυράκος Γεώργιος
Αφιερωμένο στη γυναίκα της ζωής μου που με ανέχεται και συνεχίζει να με αγαπάει σαν να μην πέρασε μία μέρα, παρά το δύσκολο της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μου


Πρόλογος
Ήταν ένα χειμωνιάτικο, βροχερό πρωινό όπως και σήμερα, που ξημέρωνε Κυριακή και γω  περίμενα ακόμη στο κρεβάτι, κουκουλωμένος κάτω από τα σκεπάσματα τους γιούς μου, να παίξουμε τον καθιερωμένο μας Κυριακάτικο μαξιλαροπόλεμο, όταν η ιδέα του να γράψω αυτό το βιβλίο άρχισε δειλά - δειλά να εμφανίζεται στο γεμάτο από σκέψεις πεζές κεφάλι μου.

Άρχισα μάλιστα να λοιδορώ τον εαυτό μου, για την σκέψη και μόνο πως θα μπορούσα να γράψω όχι ένα επιστημονικό δοκίμιο, αφιερωμένο στα αποτελέσματα κάποιας από τις τόσες έρευνες με τις οποίες τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι, αλλά για τα δίκτυα του πάθους. Σκέψεις όπως,  «ποιος θα ακούσει ένα μεσήλικα σαραντάρη παντρεμένο επί 18 έτη με την ίδια γυναίκα που μάλιστα την ερωτεύτηκε παράφορα όταν ήταν μόλις 19 χρονών φοιτητής», ή «τι ξέρεις εσύ από πάθη όταν το μόνο σου πάθος είναι η έρευνα», ή «θα γελάνε μαζί σου και οι πέτρες» όπως μου έλεγε ένας πολύ καλός μου φίλος άρχισαν να τριβελίζουν το νυσταγμένο μου μυαλό μέχρι τη στιγμή που οι δύο γιοί μου μπήκαν στην κρεβατοκάμαρα τρέχοντας και βούτηξαν στην αγκαλιά μας για να μας πουν καλημέρα. Το βλέμμα που ανταλλάξαμε εκείνη τη στιγμή με την Ελένη την επί 25 χρόνια σύντροφο της ζωής μου έδωσα αμέσως την απάντηση σε κάθε μου φόβο.

Δεν είναι το πάθος που θα οδηγούσε την πένα μου σε αυτό το ταξίδι, αλλά το μονοπάτι της αγάπης, το οποίο ψάχνουμε να  βρούμε μέσα από κάθε πάθος  στο οποίο ξεγυμνώνουμε το είναι μας  είτε φτάνοντας στην συνέχεια στην αγάπη, την ολοκληρωτική και απελευθερωτική όπως εγώ, είτε μπαίνοντας στη διαδικασία της νέας αναζήτησης, αφού πρώτα βιώσουμε τον πόνο της απόρριψης και της αποτυχίας.

Και αυτό το μονοπάτι το έχω δει και μάθει καλά, γιατί τα τελευταία χρόνια είμαι μόνιμος συνοδοιπόρος  προσπαθώντας να βοηθήσω μέσα από τις θεραπείες όλους όσους ζητούν τη βοήθεια μου, ψάχνοντας μία λύση, μία απάντηση στο γιατί σε αυτούς, στο γιατί τώρα, και τι φταίει και αποτύχαν, απορριφθήκαν ή μείναν μόνοι ενώ όλοι οι άλλοι είναι ζευγάρια που περνούν τον χρόνο τους μέσα στην ευτυχία.

Για αυτό το μονοπάτι θα μιλήσουμε σε αυτό το βιβλίο, και για τους εαυτούς μας και για το πώς θα πρέπει να βλέπουμε τους άλλους και τις σχέσεις μας, αλλά και για το πόσο λυτρωτικό είναι να ζεις ένα πάθος, ακόμη και αν δεν σε οδηγήσει ποτέ στα μονοπάτια της αγάπης. Εξάλλου η ίδια η ζωή είναι ένα πάθος και κάθε τι που καταπιανόμαστε μαζί του μπορεί να οριστεί σαν πάθος, αρκεί να δώσεις όλο σου το είναι για να πετύχεις το σκοπό σου. Αν αυτός ο σκοπός δεν είναι να δεσμευτείς αλλά να ζήσεις, τότε κάθε πάθος θα είναι όταν τελειώσει μία γλυκιά ιστορία που θα συντροφεύει τα γηρατειά σου και θα σου θυμίζει πως έζησες όσα ήθελες και έπρεπε να ζήσεις, για να μπορείς να αποδεχτείς το θάνατο, που είναι η μοναδική μας αλήθεια…..


Καλό ταξίδι….

2 σχόλια:

  1. Τριτη φορά το γράφω το σχόλιο. Με παιδεψε η υπογραφή με το wordpress. Eλπιζω αυτή τη φορά να δημοσιευτεί. Κάνω μια δοκιμή τώρα, για να δω αν δημοσιευτεί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και ναι τα καταφερα! Χωρίς το wordpress αυτή τη φορά. Λοιπόν επανέρχομαι. Ήθελα να πω πως πειράζει που συμφωνώ με ολον τον πρόλογο? Και όχι μόνο! Συμφωνώ απόλυτα με την τρομερή αυτή αποφαση να γράψετε μια μονογραφία στα ελληνικά. Έτσι δεν θα τρέχω σαν τρελή για το τελευταίο βιβλιο αυτού του νοτιοαμερικανου του Yallom αλλά και του προσωπικού μου γιατρού. Μονο σε ενα θέμα διαφωνώ. Ειναι λοιπον ο θάνατος η μοναδική μας αληθεια? Δεν είναι ολη μας η ζωή η μοναδική μας αλήθεια? Δεν ειναι ενα σύνολο από αλήθειες? Εγώ λοιπόν θα έλεγα ότι ο θάνατος είναι η υπέρτατη αλήθεια, η αδιαμφισβήτητη! Ελπίζω να βοηθησα λίγο. Καλό βράδυ και καλή τύχη. Περιμένουμε κι άλλα κείμενα με αγωνία.(Εχω κι εγώ blog : diatrofiweb.wordpress.com)

    ΑπάντησηΔιαγραφή