Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Μπορεί να σε απόρριψαν οι άλλοι αλλά πρώτα απέρριψες εσύ τον εαυτό σου

Αρθρογραφεί ο Δρ Γεώργιος Λυράκος 
MSc. PhD Ψυχολόγος CBT Therapist

Απόρριψη. Μία κατάσταση που πραγματικά πονάει. Άσχετα από  το μέγεθος ή τη βαρύτητα της, η απόρριψη είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την αγάπη του ίδιου μας του εαυτού. Από το να μην σε ξανακαλέσει κάποιος στο τηλέφωνο ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά από αυτό που είχες πλάσει στο μυαλό σου ως το τέλειο πρώτο ραντεβού μέχρι και το να μην προσληφθείς σε μία θέση εργασίας για την οποία είχες πιστέψει πως είσαι τέλειος, η απόρριψη έχει τη δύναμη να ενεργοποιήσει  μια επικίνδυνη δόση αυτο-αμφιβολίας. Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους μας. Συχνά συμβαίνει γύρω στην ηλικία των είκοσι και κάτι όταν κάποιος βιώνει μια μεγάλη απόρριψη, για πρώτη φορά, όπως το να τους εγκαταλείψει ένας σύντροφος ή να απολυθούν από μία θέση εργασίας.

Παρόλα αυτά σε διάφορες φάσεις της ζωής μας μπορεί να συμβεί η απόρριψη και αν δεν έχουμε μάθει να την διαχειριζόμαστε μπορεί να μας οδηγήσει σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Ειδικά τα τελευταία χρόνια όπου στη χώρα μας η οικονομική κρίση έχει συνδυαστεί και με ένα μεγάλο ποσοστό απολύσεων και ανεργίας μετά από χρόνια ευμάρειας έστω και πλασματικής παρατηρούμε ότι όλο και μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων κάθε ηλικίας δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα με τις καθημερινές απορρίψεις στη ζωή τους που έχουν πια γίνει συνήθεια για μας τους ειδικούς της ψυχικής υγείας.

  Έτσι είναι η τέλεια στιγμή για να μάθετε πώς μπορείτε να αντιμετωπίζετε την  "αντιληπτή" απόρριψη (και θα εξηγήσω γιατί χρησιμοποιώ τη λέξη "αντιληπτή") με έναν τρόπο που θα σας φέρνει περισσότερη ειρήνη και γαλήνη στην ψυχή σας και όχι περισσότερο πόνο.

Ίσως έχετε ακούσει τη έκφραση, "Η απόρριψη είναι η προστασία του Θεού." Πιστεύω πραγματικά ότι αυτό είναι αλήθεια, αλλά όπως και τα περισσότερα κλισέ όταν μας τα λέει κάποιος την ώρα που έχουμε δεχτεί ένα μεγάλο χτύπημα στη ζωή μας, μία τέτοια φράση   μπορεί να μας ακούγεται περισσότερο ενοχλητική παρά παρήγορη. Κατ 'αρχάς είναι σημαντικό να παραδοθούμε μόνο στο γεγονός ότι η απόρριψη είναι μία κατάσταση που σε κάνει να μην αισθάνεσαι καλά.

Πολλές συμβουλές αυτοβοήθειας προσανατολίζονται στο να σας κάνουν  να νιώσετε καλύτερα γρήγορα και μερικές φορές κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα εφικτό. Και πως να είναι άλλωστε όταν χάνεις την πρώτη σου αγάπη ή μία δουλειά μετά από πολλά χρόνια σταθερότητας όταν είχες δώσει όλο σου το είναι και είχες επενδύσει αποκλειστικά πάνω της.  

Πρώτα από όλα λοιπόν αποδεχτείτε το γεγονός ότι μπορεί να αισθάνεστε πόνο και θυμό. Δώστε στον εαυτό σας την άδεια να εκφράσει αυτά τα συναισθήματα με έναν υγιή τρόπο όπως η γραφή ή το να μιλήσετε με ένα ψυχολόγο ή ένα σύμβουλο, βγάλτε όλη σας την ένταση και το θυμό παίρνοντας μαθήματα  kickboxing ή ακόμη κλάψτε με όλη τη δύναμη της ψυχής σας μέχρι τα δάκρυα σας να στερέψουν.

 Αντισταθείτε στον αρχικό πειρασμό που μας βάζει η λογική μας να προσπαθήσουμε να γεμίσουμε το μυαλό μας με  θετικές σκέψεις η να βγάλουμε κανόνες για το λόγο που μας συνέβη αυτό που αντιμετωπίζουμε. Είστε ένα ανθρώπινο ον και είναι φυσικό και επόμενο, αν το συναίσθημα της απόρριψης  το νιώθετε σαν ένα τσίμπημα στην καρδιά.

 Προσπαθήστε να νιώσετε τα συναισθήματά σας χωρίς να τα κρίνετε ή να προσπαθήσετε να τα αναλύσετε, έτσι ώστε να μπορέσουν αυτά τα συναισθήματα να κινηθούν  από βαθιά μέσα σας προς τα έξω και όχι να καταπιεστούν βαθιά μέσα σας. Μερικές φορές βιώνουμε πράγματα που τα αισθανόμαστε ως επιζήμια για τον εαυτό μας, γιατί η ψυχή μας πάντα λαχταρούσε και θα συνεχίζει σε όλη μας τη ζωή να θέλει να μάθει πώς θα είμαστε συμπονετικοί απέναντι στους εαυτούς μας και να σπάσει τα πρότυπα του να αισθάνεται ότι τιμωρείται ή έχει πέσει θύμα μιας κατάστασης ή ενός ατόμου.

Αυτή η λαχτάρα της καρδιάς μας  με φέρνει στο επόμενο σημαντικό βήμα στην αντιμετώπιση της απόρριψης: να είστε συμπονετικοί με τον εαυτό σας. Εάν μόλις σας εγκατέλειψε ο/η σύντροφος σας, χάσατε τη δουλειά σας, σας παράτησαν οι φίλοι σας ή γενικά νιώσατε πως σας απέρριψαν, μην μεγαλώνετε τον πόνο σας ρίχνοντας όλο το βάρος στον εαυτό σας. Με το να μπαίνετε σε   αισθήματα αυτο-ενοχοποίησης και να κρίνετε τον εαυτό σας το μόνο που πετυχαίνετε είναι να συνεχίζετε να τροφοδοτείτε την απόρριψη επειδή από αυτό το σημείο και μετά δεν κάνετε τίποτε άλλο από το να απορρίπτετε τον ίδιο σας τον εαυτό.

Αντ’ αυτού να είστε ευγενικοί με τον εαυτό σας μέσα από τις σκέψεις και τις πράξεις σας. Μιλήστε στον καθρέπτη σας και γίνετε μάρτυρας αυτής της συζήτησης με τον εσωτερικό σας εαυτό και ανακατευθύνετε αυτή σας τη συζήτηση όταν αντιληφθείτε ότι αρχίζετε να βυθίζεστε στις σκέψεις της αρνητικότητας και της αυτοτιμωρίας. Ένα από τα πιο αποτελεσματικά και συμπονετικά πράγματα που μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας είναι, «έκανα το καλύτερο που μπορούσα." Και πιστέψτε το! Πίστεψέ με, αν θα μπορούσατε να είχατε κάνει κάτι καλύτερα, θα το είχατε κάνει.

Το επόμενο σημείο που είναι πάρα πολύ σημαντικό είναι να μην πάρετε την απόρριψη προσωπικά. Μιλώντας από την εμπειρία μου με θεραπευόμενους και θεραπευόμενες καθημερινά αλλά και από την προσωπική μου εμπειρία, ξέρω ότι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο. Όταν στα εικοσιένα μου και ενώ είχα ξεκινήσει να εργάζομαι σε μία μεγάλη βιομηχανία με απολύσαν χωρίς να έχει προηγηθεί καμία αιτία, ένιωσα απίστευτη απόρριψη και το αίσθημα αυτό με έκανε να νιώσω πως είμαι ένα άτομο άχρηστο χωρίς δυνατότητες για προσωπική και επαγγελματική επιτυχία. Αντίστοιχα όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε μια πελάτισσα (που για αποφυγή οποιασδήποτε ομοιότητας με πρόσωπα και καταστάσεις θα την λέω Α), που την εγκατέλειψε ο σύντροφος της δύο μήνες πριν το γάμο, το αίσθημα αυτό της απόρριψης την οδήγησε στο να πιστεύει πως ήταν ένα διαλυμένο άτομο και  πως ήταν  ανάξια να την αγαπήσει κάποιος στη ζωή της. Και στις δύο περιπτώσεις που σας περιέγραψα, τόσο σε μένα όσο και στην πελάτισσα μου, η εξατομίκευση της απόρριψης έκανε την στενοχώρια δέκα φορές πιο μεγάλη και δυνατή.

Ευτυχώς, είχα δίπλα μου ένα πολύ καλό θεραπευτή που μου δίδαξε τη σημασία του να μην τα παίρνουμε προσωπικά όπως κάνω και γω με τους θεραπευόμενους μου. Έμαθα πώς να είναι συμπονετικός με τον εαυτό μου και να ρωτάω, "Τι μαθαίνω από αυτό και πώς μπορώ να αγαπώ τον εαυτό μου, ενώ περνάω αυτή την κατάσταση;" Το ίδιο έμαθα και στην «Α» η οποία κατάφερε να συνειδητοποιήσει πως η διάλυση της σχέσης της ήταν μια εξωτερική εκδήλωση του τι έκανε εσωτερικά στον εαυτό της: Απαγόρευε στον εαυτό της να αγαπήσει τον εσωτερικό της εαυτό με το να είναι σκληρή απέναντι στην ίδια.  Μέχρι εκείνο το σημείο η σχέση της με τον εαυτό της ήταν γεμάτη από την απόρριψη, έτσι δεν είναι περίεργο που το ίδιο κατέληξε να συμβαίνει στην σημαντικότερη σχέση που είχε με ένα άλλο πρόσωπο.

Επιπλέον, μέσα από τη θεραπευτική διαδικασία, η «Α» συνειδητοποίησε  πόσο δύσκολο ήταν για την πρώην σύντροφο της να είναι γύρω από ένα άτομο που δεν ήταν ευχαριστημένο με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο σύντροφος της δεν είχε απορρίψει υποχρεωτικά την ίδια αλλά έκανε το πιο τίμιο πράγμα για τον εαυτό του αλλά μία μεγάλη χάρη στην ίδια.

Και πριν αρχίσετε να με βαράτε όλοι ομαδικά θα συμφωνήσω πως τη στιγμή που μας συμβαίνει η απόρριψη δεν αισθανόμαστε αναγκαστικά έτσι. Η καθυστερημένη αποδοχή και ευλογία στην απόρριψη έρχεται μόνο αφού περάσουμε το αρχικό βαρύ στάδιο που την ακολουθεί.

 Τέλος, πρέπει να καταλάβετε και να θυμίζετε συνεχώς στον εαυτό σας ότι η απόρριψη συχνά δεν έχει να κάνει σε τίποτα με εσάς! Οι άνθρωποι συχνά έχουν τους δικούς τους λόγους για τους οποίους δεν συμπεριφέρονται με έναν τρόπο που θα σήμαινε ότι σας αποδέχονται ή ότι μπορούν να σας δώσουν αυτά που ζητάτε. Εξάλλου ορισμένες καταστάσεις που προκαλούν αισθήματα απόρριψης συχνά βασίζονται σε τόσους πολλούς εξωγενείς παράγοντες που, για άλλη μια φορά, δεν έχουν να κάνουν με τίποτα από όσα κάνατε ή δεν κάνατε.
 Γι’ αυτό όπως έγραψα και στην αρχή του άρθρου η απόρριψη από κάποια εξωτερική κατάσταση είναι "αντιληπτή" αντί να είναι πραγματική. Η αλήθεια είναι ότι κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σας απορρίψει αληθινά. Ο μόνος τρόπος για να απορριφθεί κάποιος πραγματικά μπορεί να συμβεί όταν αρνείστε να δώσετε στον εαυτό σας τη δική σας αγάπη, τη συγχώρεση και την αποδοχή. Όπως ανέφερα προηγουμένως, συχνά ρίχνουμε το φταίξιμο σε εξωτερικά γεγονότα που μας κάνουν να αισθανόμαστε την  αντιληπτή απόρριψη επειδή ο Ανώτερος Εαυτός μας καθρεφτίζει αυτό που κάνουμε μέσα μας.

Μείνετε λοιπόν με αυτή την τελευταία μου φράση…

Ανήκεις. Είσαι αγαπητός. Είσαι αποδεχτός. Είσαι άξιος. Είσαι αρκετός. Κάνεις το καλύτερο που μπορείς. Αλλά μην παίρνεις τα λόγια μου για αυτό.


Απέρριψε οποιαδήποτε αντίσταση και αποδέξου αυτές τις αλήθειες για τον εαυτό σου!

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Πως επιδρά η φοιτητική ζωή στην ψυχική υγεία των παιδιών μας!

Αρθρογραφεί ο Δρ Λυράκος Γεώργιος
Ψυχολόγος Υγείας CPsychol, MSc, PhD, PostDOCc
Ένα άρθρο αφιερωμένο σε όλους τους νέους φοιτητές και στο ταξίδι της κόρης μου προς τις Πανελλήνιες εξετάσεις.   

Ένας όλο και αυξανόμενος αριθμός φοιτητών το τελευταίο διάστημα ζητά βοήθεια για συναισθηματικά προβλήματα και όπως έδειξε και μια τελευταία μελέτη από το Βρετανικό Σύλλογο Ψυχολόγων σε 139 πανεπιστήμια και κολέγια από το 2009 μέχρι και το 2015, εμφανίζεται μια μικρή αλλά συνεχόμενη αύξηση στους φοιτητές οι οποίοι ζητούν βοήθεια από τους συμβουλευτικούς σταθμούς των πανεπιστημίων για κατάθλιψη, άγχος και κοινωνική φοβία. Στη συγκεκριμένη μελέτη αναφέρεται ότι το 30% των φοιτητών αυτών που ζητούν θεραπεία για τη συναισθηματική τους διαταραχή αντιστοιχούν στο 20% των ραντεβού που γίνονται στους συμβουλευτικούς σταθμούς των πανεπιστημίων.

   Αντίστοιχη με τα αποτελέσματα αυτά είναι και η ετήσια έκθεση για το 2015 που παρουσιάστηκε από το κέντρο για τη ψυχική υγεία των φοιτητών, στο πανεπιστήμιο Penn State, και η οποία βασίζεται σε δεδομένα από 100.736 φοιτητές κολεγίων σε όλη την Αμερική που αναζήτησαν ψυχολογική θεραπεία.  Η συγκεκριμένη έκθεση αντανακλά τα προβλήματα των φοιτητών που έχουν να κάνουν με τη ψυχική τους υγεία μέσα στο πανεπιστήμιο και τονίζει το όλο και μεγαλύτερο επαγγελματικό burnout που παρουσιάζουν οι φοιτητές τα τελευταία χρόνια. Συγκεκριμένα, ο 1 στους 8 φοιτητές-πελάτες, αναφέρουν προβλήματα στον ύπνο τους, ένα ποσοστό που είναι κατά 30% ψηλότερο από τα άτομο που ζητούν βοήθεια για το αλκοόλ και τρεις φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό των φοιτητών που αναζητούν βοήθεια στους συμβουλευτικούς σταθμούς για να ξεπεράσουν προβλήματα ναρκωτικών.  
  
  Ένα αντίστοιχο δημοσίευμα βγήκε και από το New York Magazine το Νοέμβρη του 2015, από τα πανεπιστήμια του Yale και του Missouri, στο οποίο αναφέρεται ότι οι δυσκολίες των φοιτητών να τα βγάλουν πέρα συνεχώς αυξάνουν και γίνονται ολοένα και πιο ευαίσθητοι και έχουν ανάγκη συνεχόμενης στήριξης ώστε να ανταποκριθούν στις αυξανόμενες ανάγκες της ακαδημαϊκής τους ζωής. Όπως λοιπόν δείχνουν όλα αυτά τα δεδομένα στο φοιτητικό πληθυσμό, γίνεται έκδηλη η ανάγκη τόσο της ύπαρξης όσο και της στελέχωσης συμβουλευτικών σταθμών στη τριτοβάθμια εκπαίδευση ώστε να μπορέσουμε να παρέχουμε την απαραίτητη συναισθηματική στήριξη στους φοιτητές που έχουν ανάγκη.

   Ας μη ξεχνούμε ότι το πανεπιστήμιο αποτελεί την αρχή μιας νέας ζωής για όλα τα παιδιά που πρέπει να αποχαιρετήσουν το στάδιο της εφηβείας και να μπούνε στην πρώτη ενήλικη ζωή τους. Ειδικά στη χώρα μας, όπου το πολιτισμικό πλαίσιο έχει συνδέσει άρρηκτα την εισαγωγή σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα με έναν από τους μεγαλύτερους στόχους ζωής, η είσοδος στην πραγματικότητα μιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που πολύ συχνά νοσεί, αναιρεί όλες τις προσδοκίες που οι νέοι φοιτητές είχαν επενδύσει με την είσοδο τους σε μια σχολή. Όπως είναι φυσικό, όταν οι προσδοκίες μας καταρρίπτονται το πρώτο πράγμα που βιώνουμε είναι ένα έντονο στρες. Και όσο στην πορεία ο φοιτητής συνεχίζει να ματαιώνεται τόσο τα προβλήματα στο συναισθηματικό τομέα θα αυξάνουν. Ας μη ξεχνούμε πως τουλάχιστον στην εξουθένωση (burnout) οι μη εκπληρούμενες προσδοκίες στον εργαζόμενο είναι αυτές που τελικά τον οδηγούν στο να πάθει burnout και πολλές φορές να εγκαταλείψει και την εργασία του.

  Αν θέλουμε λοιπόν να χτίσουμε υγιείς νέους, που να μπορούνε να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες μιας έντονα ανταγωνιστικής κοινωνίας θα πρέπει να τους μάθουμε να θέτουν προσδοκίες σύμφωνες με την πραγματικότητα την οποία κάθε φορά αντιμετωπίζουν. Και αν η καταστροφική σκέψη που βγαίνει στο φοιτητή είναι ότι ‘δεν αντέχω να τα βγάλω εδώ πέρα’ θα πρέπει εμείς να του δώσουμε την εναλλακτική σκέψη ότι εδώ είναι κάτι το παροδικό και μια άσκηση για το πραγματικό που θα έρθει μετά από την αποφοίτηση του.  
      Ένα, επίσης, βασικό κομμάτι που ειδικά στην ελληνική πραγματικότητα θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας, είναι το γεγονός ότι η ελληνική οικογένεια μεγαλώνει τα παιδιά της μέσα σε ένα προστατευόμενο κύκλο όπου οι γονείς στις περισσότερες περιπτώσεις βρίσκονται πάντα εκεί για να προστατεύσουν τα παιδιά τους από κάθε κακοτοπιά. Η απότομη έκθεσή τους σε ένα νέο καθεστώς, αυτό της φοιτητικής ζωής, όπου πλέον οι γονείς δεν μπορούν να τα προστατεύσουν, καθιστά τους φοιτητές ακόμη πιο ευάλωτους καθώς, έως τότε, είχαν μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι ακόμα και εάν πάει κάτι στραβά υπάρχει πάντα κάποιος που είτε θα τους προστατεύσει είτε θα καλύψει τα λάθη τους. Ταυτόχρονα, τα παιδιά μπορεί να χρειαστεί να αλλάξουν τόπο διαμονής, να βρεθούν σε ένα νέο σπίτι το οποίο θα πρέπει να κάνουν δικό τους χωρίς να τους θυμίζει τίποτα από το γνωστό και οικείο δωμάτιό τους. Θα πρέπει να αναλάβουν ευθύνες για τη διαχείριση των οικονομικών τους υποχρεώσεων και παράλληλα θα πρέπει να χτίσουν εξαρχής ένα νέο κοινωνικό δίκτυο στήριξης με άτομα τα οποία βλέπουν για πρώτη φορά και τα οποία δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν αν μπορούν να εμπιστευτούν ή όχι.

    Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ότι εμείς οι γονείς είμαστε αυτοί που πρώτοι θα πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά μας να αποδεχτούν τα λάθη τους, μέσα από το μεγάλωμα τους, και να τα βοηθήσουμε να ισχυροποιηθούν μέσα από συγκρούσεις είτε στο σχολικό είτε στο φιλικό τους περιβάλλον. Επιπλέον, πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας ότι στη ζωή μας δεν μπορεί να ταιριάζουμε με όλους, ούτε και να είμαστε αρεστοί σε όλους, αλλά για να μπορέσουμε να χτίσουμε νέους δεσμούς θα πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να εμπιστευτούμε τους άλλους ανθρώπους, ακόμη και αν σε κάποια στιγμή πληγωθούμε από αυτούς.

   Ολοκληρώνοντας, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως, ειδικά για τους Έλληνες φοιτητές, υπάρχει ένας επιπλέον επιβαρυντικός παράγων, αυτός της οικονομικής κρίσης, που μας έχει δείξει ότι δημιουργεί ένα επιπρόσθετο στρες στα παιδιά και άρα τα καθιστά ακόμα πιο ευάλωτα. Ας τους δείξουμε λοιπόν ως γονείς ότι στη ζωή πρέπει να μάθουν να παλεύουν και να βγαίνουν νικητές και πως, ακόμη και αν κάποιες φορές δεν τα καταφέρνουν, ο άνθρωπος πάντα έχει την ικανότητα μέσα από την αποτυχία να ανακαλύπτει τις καλύτερες πτυχές του και να γίνεται ακόμη πιο δυνατός.

Βιβλιογραφία
  1. http://www.huffingtonpost.com/entry/college-students-mental-health-treatment_us_5696a1dde4b0ce496422e8f1
  2. http://www.huffingtonpost.com/sydney-jean-gottfried/is-sleep-when-youre-dead-_b_8917488.html
  3. https://www.liu.se/forskning/forskningsnyheter/1.509208?l=en